Çocuklarımız bizim çok sevdiğimiz, değer verdiğimiz, üzerine titrediğimiz varlıklarımız. Onlarla ilgili, ters giden bir şeyler olduğunu hissettiğimiz/gördüğümüz/duyduğumuz anda hemen bu sorunu çözmek için bir arayışa gireriz.

Öncelikle yaşadığı sorunun kaynağını araştırır, onunla konuşur ve bu sorunu halletmesini isteriz. Konuşmamıza rağmen sorun devam ediyorsa çözüm için değişik yollara başvururuz. Sevdiği şeyden mahrum bırakma, harçlığını azaltma, sokağa çıkma yasağı, bilgisayar oynatmama gibi yaptırımlar uygularız. Sorun bu denemeler sonucunda çözüme ulaşıyorsa iki tarafta mutlu olur (çoğu zaman tek taraf) ve hayatımıza devam ederiz.

Sorun yine de çözülmüyorsa komşudan yardım isteriz. O da bize kendi çocuğuna uyguladığı ve işe yarayan diğer yöntemleri anlatır.

Eğer sorun konuşmalarla veya alınan diğer tüm önlemlerle de çözülmüyorsa kişi artık bir uzmana gitmesi gerektiğini farkeder. Bazen de tüm bu süreçlerle uğraşmadan direk de gidebilir.

Uzman kişiden yardım istendiğinde, aile sorunu ortaya koyar. Kendi bakış açısına göre olayları anlatır. Diğer yandan ergen de kendi bakış açısına göre olayları anlatır. Çoğu zaman orada kendisinin olmaması gerektiğini, sorunun O'nda olmadığını belirtir.

Aileler çocuklarından çok daha önce sorunu gördüklerinden ergen daha ilk görüşmede "ne işim var benim burada" bakış açısıyla kendini ortaya koyar. Sorunun kaynağının kendisi olmadığını belirtir. Çoğu zaman ergenlerle yapılan psikolojik destek sırasında ortaya çıkan bu sorunu çözmek uzmana kalır. Bu da zaman kaybı demektir.

Bu durumu gidermek için;

• Psikolojik destek alınması durumunda aileler, çocuklarıyla bu durumu paylaşmalı
• Aileler kendi istedikleri uzmana gitmemeli
• Gitmek istedikleri kişiyi beraber seçmeli
• Sorunun çözümü için bu desteğin alınması gerekliliğini vurgulamaları
• Aileler uzmandan gelişmeler hakkında bilgi almalı
• Aileler psikolojik destek sürecinin her aşamasında uzmanla işbirliği içinde olmalıdır.